Litürjik renk: Mor
Mezmur: 102:1-10
Eski Antlaşma’dan:  Yer. 18:19-20
Yeni Antlaşma’dan: 1Pe 2:21-24
Müjde: Luka 22:39-62

Mez. 102:1-10

Ya RAB, duamı işit,
Yakarışım sana erişsin.
Sıkıntılı günümde yüzünü benden gizleme,
Kulak ver sesime,
Seslenince yanıt ver bana hemen.
Çünkü günlerim duman gibi yok oluyor,
Kemiklerim ateş gibi yanıyor.
Yüreğim kırgın yemiş ot gibi kurudu,
Ekmek yemeyi bile unuttum.
Bir deri bir kemiğe döndüm
Acı acı inlemekten.
Issız yerlerdeki ishakkuşunu andırıyorum,
Viranelerdeki kukumav gibiyim.
Gözüme uyku girmiyor,
Damda yalnız kalmış bir kuş gibiyim.
Düşmanlarım bütün gün bana hakaret ediyor,
Bana dil uzatanlar adımı lanet için kullanıyor.
Kızıp öfkelendiğin için
Külü ekmek gibi yiyor,
İçeceğime gözyaşı katıyorum.
Beni kaldırıp bir yana attın.
========
Yer. 18:19-20

Dinle beni, ya RAB,
Beni suçlayanların dediklerini işit!
İyiliğe karşı kötülük mü yapmalı?
Ama onlar bana çukur kazdılar.
Onlara duyduğun öfkeyi yatıştırmak,
Onların iyiliğini dilemek için
Senin önünde nasıl durduğumu anımsa.
=======
1Pe. 2:21-24

Nitekim bunun için çağrıldınız. Mesih, izinden gidesiniz diye uğrunuza acı çekerek size örnek oldu. ‹‹O günah işlemedi, ağzından hileli söz çıkmadı.›› Kendisine sövüldüğünde sövgüyle karşılık vermedi, acı çektiğinde kimseyi tehdit etmedi; davasını, adaletle yargılayan Tanrı’ya bıraktı. Bizler günah karşısında ölelim, doğruluk uğruna yaşayalım diye, günahlarımızı çarmıhta kendi bedeninde yüklendi. O’nun yaralarıyla şifa buldunuz.
=======
Luk. 22:39-62

İsa dışarı çıktı, her zamanki gibi Zeytin Dağı’na gitti. Öğrenciler de O’nun ardından gittiler. Oraya varınca İsa onlara, ‹‹Dua edin ki ayartılmayasınız›› dedi. Onlardan bir taş atımı kadar uzaklaştı ve diz çökerek şöyle dua etti: ‹‹Baba, senin isteğine uygunsa, bu kâseyi benden uzaklaştır. Yine de benim değil, senin istediğin olsun.›› Gökten bir melek İsa’ya görünerek O’nu güçlendirdi. Derin bir acı içinde olan İsa daha hararetle dua etti. Teri, toprağa düşen kan damlalarını andırıyordu.

İsa duadan kalkıp öğrencilerin yanına dönünce onları üzüntüden uyumuş buldu. Onlara, ‹‹Niçin uyuyorsunuz?›› dedi. ‹‹Kalkıp dua edin ki ayartılmayasınız.››

İsa daha konuşurken bir kalabalık çıkageldi. Onikilerden biri, Yahuda adındaki kişi, kalabalığa öncülük ediyordu. İsa’yı öpmek üzere yaklaşınca İsa, ‹‹Yahuda›› dedi, ‹‹İnsanoğlu’na bir öpücükle mi ihanet ediyorsun?››

İsa’nın çevresindekiler olacakları anlayınca, ‹‹Ya Rab, kılıçla vuralım mı?›› dediler. İçlerinden biri başkâhinin kölesine vurarak sağ kulağını uçurdu.

Ama İsa, ‹‹Bırakın, yeter!›› dedi, sonra kölenin kulağına dokunarak onu iyileştirdi.

İsa, üzerine yürüyen başkâhinlere, tapınak koruyucularının komutanlarına ve ileri gelenlere şöyle dedi: ‹‹Niçin bir haydutmuşum gibi kılıç ve sopalarla geldiniz? Her gün tapınakta sizinle birlikteydim, bana el sürmediniz. Ama bu saat sizindir, karanlığın egemen olduğu saattir.››

İsa’yı tutukladılar, alıp başkâhinin evine götürdüler. Petrus onları uzaktan izliyordu. Avlunun ortasında ateş yakıp çevresinde oturduklarında Petrus da gelip onlarla birlikte oturdu. Bir hizmetçi kız ateşin ışığında oturan Petrus’u gördü. Onu dikkatle süzerek, ‹‹Bu da O’nunla birlikteydi›› dedi.

Ama Petrus, ‹‹Ben O’nu tanımıyorum, kadın!›› diye inkâr etti.
Biraz sonra onu gören başka biri, ‹‹Sen de onlardansın›› dedi.
Petrus, ‹‹Değilim, arkadaş!›› dedi.

Yaklaşık bir saat sonra yine bir başkası ısrarla, ‹‹Gerçekten bu da O’nunla birlikteydi›› dedi. ‹‹Çünkü Celileli’dir.››
Petrus, ‹‹Sen ne diyorsun be adam, anlamıyorum!›› dedi. Tam o anda, Petrus daha konuşurken horoz öttü. Rab arkasına dönüp Petrus’a baktı. O zaman Petrus, Rab’bin kendisine, ‹‹Bu gece horoz ötmeden beni üç kez inkâr edeceksin›› dediğini hatırladı ve dışarı çıkıp acı acı ağladı.